Шұғылбай ауылының тумасы Әділхан Құдабаев әскер қатарына соғыс басталған 1941 жылы шақырылып еді. Жаяу әскер қатарында Орел, Брянск қалаларын азат етуге қатысты. «Әкем 1943 жылы ауыр жараланып, елге оралды. Біз ол кезде кішкентай баламыз. Әкемді бір медбике әкеліп тастады. Сөйтсек, ол кісі қатты контузия алып, екі көзден айырылыпты», - деп еске алады, өзі де тыл ардагері, қызы Ғалия.

 Кеудесі орден, медальға толы, айналасын тек дыбысынан ғана ажырататын, бірінші топтағы соғыс мүгедегі Әділхан атаны ауыл тұрғындары қатты сыйлайтын. Оқушылармен кездесуге шақырғанда ол кісі сол сұрапыл жылдар туралы айта отырып, балаларға Отанды сүйіңдер, жарық дүниені қадірлеңдер деп отырушы еді. «Әкеме Үлгілімалшы ауылында 1980 жылы үй салып берді. Шаруашылық шөп, отынды тегін түсіретін», - дейді Ғалия әже. Жасы сексеннен асқан Ғалия әже сол кезде көрген қиыншылықтарын еске ала отырып, бүгінгі күніне тәубе дейді.

«Әкем 1990 жылы өмірден өтті. Жау оғынан шеккен зардабынан екі жанардан айырылған ол бір–ақ нәрсені армандап кетті, ол немерелерінің бет-жүзін бір көру еді»,-дейді әже. Көзі көрмесе де көкірегі ояу, хабар-ошардың барлығын біліп отыратын. Қазіргі ұрпақтары аталарының атын ерекше қастерлеп еске алады. Жеңіс мерекесі қарсаңында Ғалия әже омырауына мерейтойлық медальды тағып, немере, шөберелерімен бірге Жеңіс шеруіне қатысты. Ол кісіні құттықтауға алыс-жақындағы туыстары келді, ал келе алмағандары телефонмен хабарласып құттықтап жатты. «Мен бақыттымын, тәубе, осы күнімізден айырмасын»,-деп тіледі жауынгер ұрпағы.

Клара НҰРПЕЙІСОВА

Пікір: